Bhutan, vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren.

De gids haalt me om 9u op en ik heb een stempel in mijn paspoort. We kunnen vertrekken. Hoe moeilijk het is om een visum te krijgen (op je visum staat zelfs per dag aangegeven waar je mag zijn) zo makkelijk is het om de grens over te steken. Omdat we in een Bhutanese auto rijden, vindt er geen enkele controle plaats.

Van Phuentsholing naar Paro is zeker 8 uur rijden (185 km); weliswaar is de weg hier veel beter dan in India, dan nog is het een lange rit door de bergen. Onderweg zijn er nog een aantal checkpoints waar je je visum weer moet laten zien. Bhutan kent maar 3 grensovergangen met India (en dus ook maar 3 wegen die naar India leiden). Naar Tibet / China gaat geen enkele weg.

Onderweg paseren we de nodige dorpjes, waarbij alles al heel anders lijkt dan in India of wat ik tot nu toe gezien heb. Eindelijk kom ik in Paro aan en het is direct alsof je in een andere wereld komt. Paro ligt in een vallei omgeven door bergen, maar wat het zo special maakt is de huizen en de mensen die nog hun traditionele kleding dragen.

Tuurlijk loopt men ook in spijkerbroeken, maar ik denk dat 70% van iedereen die ik gezien heb in de traditionele kleding loopt (een Gho voor mannen en een Kira voor vrouwen). Mijn gids en chauffeur dragen dat ook. Afgezien van een paar auto's en de grote antenne masten (iedereen heeft ook hier een mobile), lijkt het toch echt alsof de tijd is stil blijven staan.

Het hotel is prima en het eten is uitstekend, Bhutan zorgt zeer goed voor de toeristen. Onderweg tijdens de lunch was er ook een apart gedeelte voor toeristen. Het eten dat wij krijgen is aangepast en neigt meer naar Indiaas. De Bhutanese keuken bestaat uit rijst met groeten in een chili / kaassaus. Ik heb het geprobeerd, maar het is mega heet en zonder water en rijst niet weg te krijgen. In het hotel bestond mijn diner uit, soep, vlees en visgerecht, 2 soorten groeten, de chili's, rijst en een toetje. Ik had het idee dat mijn maaltijd voor 3 personen geschikt zou zijn geweest. Dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht, dus alle meegenomen maaltijdrepen zijn dus overbodig.

Van de gids begreep ik dat de overheid voor volgend jaar de prijs voor toeristen verhoogd naar USD 250. Men wil maximal 100.000 toeristen in 2012 toelaten en omdat de vraag toeneemt, kan de prijs omhoog! Van de huidige USD 200 gaat USD 85 naar de overheid en komt in de grote pot die ten goede komt aan de bevolking. Onderwijs is verplicht en gratis net als de gezondheidszorg.

Vanaf 6 jaar krijgen kinderen engelse les en je wordt ook constant begroet met de bedoeling een praatje te maken. Iedereen die met toeristen in aanraking komt spreekt enigzins engels of verstaat het in ieder geval.

Wat mij de afgelopen 2 dagen is opgevallen dat alhoewel Bhutan tot de armste landen ter wereld behoort, je dat gevoel niet krijgt (wellicht komt dat no gals we de binnenlanden ingaan). Maar het streven naar een Gross National Happiness lijkt te werken. Iedereen heeft een eigen huis (en echt een huis, geen hut zoals ik in India heb gezien).

Vandaag (16 maart) sightseeing gedaan in de omgeving van Paro. Veel gehoord over het Boedhisme maar niet alles onthouden. Er schijnen 4 verschillende stromingen te zijn, die ook weer ieder hun afsplitsingen hebben. Mijn gids (Goa) vertelt veel over de cultuur van het land. Alleen net als in alle Aziatische landen zijn ze niet goed in nee zeggen of kritiek hebben. Het blijkt namelijk dat het in Bhutan en half uur later is dan in India, dus ik ben de afgelopen dagen iedere keer een half uur te laat komen opdraven en daar heeft ie niks van gezegd.

Het festival is in volle gang en het is druk in Paro (toeristen en locals). Daarnaast zijn ook mensen uit de omliggende dorpen gekomen om spullen of eten te verkopen. Dus aan het eind van het dorp is een soort markt met allerlei kraampjes. Morgen ga ik naar het festival, dus ik ben benieuwd.

Groet
roger