Over mij/mijn reis
Bhutan, ook wel de Parel van de Himalaya genoemd, stond hoog op mijn lijst om een keer te bezoeken. Nu gaat het er dan ook van komen. Net als Paaseiland vorig jaar, heeft Bhutan iets mystieks. Dit komt wellicht doordat het land eeuwenlang afgesloten is geweest van de buitenwereld; zelfs tot halverwege de jaren zestig was dit boeddhistisch bergstaatje slechts te voet bereikbaar, via een hoge pas vanuit Tibet.
Het koninkrijk Bhutan (officieel Druk Yul = Land van de Donderende Draak) ligt in Zuidoost-Azie tussen China en Tibet en grenst nergens aan zee. Het land is 150 km breed en 300 km lang; de oppervlakte bedraagt ca 47.000 km2 en is ongeveer 1,4 x zo groot als Nederland. Er wonen tussen de 700.000 en 2 mln mensen in Bhutan. Er is geen real time online bevolkingsregister. Een laatste officiele telling leverde 700.000 mensen op.
Bhutan is een van de minst ontwikkelde en armste landen ter wereld (volgens BNP). De vader van de huidige koning introduceerde bij zijn aantreden in 1974, het Bruto National Geluk als graadmeter voor de welvaart van zijn land. Hij ging hierbij uit van het boeddhistische principe dat het uiteindelijke doel van het leven innerlijke geluk is. Tevens besloot hij dat het land in 2008 een parlementaire democratie zou worden, dit in tegenstelling tot hetgeen het volk wilde. De huidige koning is in 2006 aan de macht gekomen.
Bhutan staat open voor toerisme, maar het is wel erg gereguleerd en erg duur. Je kunt alleen een visum krijgen als je je reis boekt bij een door de Bhutaanse overheid erkend reisbureau. Je betaalt dan ongeveer USD 200 per dag. Voor dat bedrag krijg je het verblijf (slapen en eten), het vervoer (auto en chauffeur) en een gids. Verder zijn er in het land geen restricties waar je mag komen. Met deze opbrengsten zorgt de overheid (lees de koning) er voor dat, ondanks het feit dat Bhutan een van de armste landen ter wereld is, niemand op straat leeft, iedereen gratis onderwijs krijgt en ook de medische zorg voor iedereen beschikbaar is. Vandaar dat de Bhutaneese bevolking ook geen behoefte had aan een parlementaire democratie.
Maar voor het zover is, ga ik eerst nog naar India. Vanuit Amsterdam vlieg ik op 6 maart naar Delhi, om de volgende dag door te vliegen nar Bagdogra. Als het goed is staat daar de auto met chauffeur klaar om mij naar Darjeeling te brengen. In de Britse tijd was Darjeeling een populaire zomerbestemming voor de engelsen die in India woonden (het is er namelijk een stuk aangenamer qua klimaat dan in Delhi). Na een 3 daagse trektocht in het Singalila National Park ga ik naar het voormalige koninkrijk Sikkim (tot 1975). Op 14 maart ga ik dan naar Bhutan. De eerste stop is het plaatsje Paro, waar van 15 tot 19 maart het Paro Tshechu festival plaatsvindt. Een van de mooiste religieuze festivals in Bhutan. De volgende stop is de hoofdstad Thiumphu (circa 65.000 inwoners), dan naar Punakha (de voormalige hoofdstad) en dan naar de Bhumtang vallei, de meest religieuze vallei van Bhutan. Uiteindelijk ga ik weer terug naar Paro om vanaf daar, op 24 maart, terug te vliegen naar Delhi. Daar blijf ik nog 3 dagen en verwacht dan zondag 27 maart in de vroege ochtend weer in Amsterdam te zijn.